A w nosie już mam te wszystkie teksty w rodzaju:
„ Jak dziecko szczęśliwe to brudne”
„ Bałagan oznacza dobrą zabawę” itp.
A ja się pytam czyją zabawę?
I dlaczego tylko jedna strona w tym układzie może być szczęśliwa? Mnie wcale szczęścia nie daje bałagan. Ja lubię porządek. Lubię jak jest przestronnie, a każda rzecz w domu odłożona na właściwe sobie miejsce zapewnia prawidłowe ciśnienie krwi w moich żyłach. Tak już mam, że świadomość porządku daje mi poczucie wewnętrznego spokoju, że nie odpocznę póki jest bałagan, że mnie to wkurza i tyle!
Taki stan rzeczy pewnie jest zależny od wieku dziecka. Im mniejszy szkrab tym bardziej wyrozumiała jestem. Ale jest mi przykro, tak po ludzku przykro, że się narobiłam, nie zdążyłam się nacieszyć nawet bo trzeba lecieć i wycierać kolejne nowe brudy.
Ja i tak już mocno sobie i innym domownikom odpuściłam. Poszłam na kompromis praktycznie w każdym pomieszczeniu w domu. W ogóle na kompromis (tak naprawdę to bardzo ładne słowo na matczyne wyrzeczenia po prostu) poszło już moje ciało, portfel, czas, wszystko. Wystarczy. Nie mam ochoty słuchać dłużej, że jak dziecko bałagani to oznacza, że bawi się przednio. Kto w ogóle coś takiego wymyślił? Co to za usprawiedliwienie braku szacunku do mojej pracy? Wiem, wiem, ja wszystko wiem. Ale poskarżyć się mogę, choć to mi zostało.
Takie teksty jedynie bardziej mnie dołują bo ten, który to mówi po prostu bagatelizuje moje uczucia, moje starania. A ja się staram naprawdę. I nawet mi nie mów, że dziecko urośnie to przestanie, albo że raz nie zawsze. Bo tak jest zawsze i codziennie.
I to nie jest, kwestia perfekcjonizmu. To kwestia przetrwania.
Jak ktoś nadepnął na Lego, to wie!
Rzecz nie w tym by dziecko chodziło jak w zegarku. Staram się by Ami miała beztroskie dzieciństwo pełne frajdy. Pozwalam jej, a może i sobie, na gotowanie razem ze mną, ugniatanie ciasta i mnóstwo wszystkich innych rzeczy co do których jestem przekonana, że to chwila frajdy na niej, mimo dodatkowej pracy dla mnie. Ale to nic, tak już jest. Mam raczej na myśli takie bezmyślne rozrzucanie wszystkiego, bez ograniczeń i konsekwencji.
Jakiś czas temu znajoma poskarżyła się, że kiedy jej dziecko otworzy jogurt to rzuca mokre brudne opakowanie na dywan. A ona biegnie za tym dzieckiem i błaga aby tego nie robiło. Niby normalna rzecz, ale jak znasz swoje dziecko i jego możliwości to wiesz, że są rzeczy które można wspólnie wypracować i wiesz, że dziecko potrafi zrozumieć, że robi coś co Cię rani. Wspólnie można popracować nad drobnymi rzeczami, które przełożą się na ogromną zmianę.
Jeśli Ami coś wyleje (wiem, że zrobiła to świadomie) to wiem, że rozlała coś bo to dla niej ogromna frajda, sprawdza w ten sposób jak działa świat, uczy się i bawi. Wiem, że cholernie trudno było jej odmówić sobie takiej przyjemności i zabawy. Wiem, że sprawdza też mnie. Zamiast reagować gniewem, staram się jej pokazać rozwiązanie. Razem bierzemy w ręce ścierki i sprzątamy. I najlepsze jest, że ona tej mokrej ścierki nie rzuci, na złość mnie, w kąt, tylko z uśmiechem biegnie do kosza na śmieci wołając „myju, myju, blee!”
Nie toleruję, kiedy dorosły mówi do dziecka „nabrudziłeś to sam posprzątaj” albo „ Ty to zrobiłeś, radź sobie sam”. Po pierwsze, sprzątania uczy się od nas, to my musimy nauczyć dziecko odszukania wewnętrznej motywacji, nauczyć znajdywania optymalnych rozwiązań. Często też dziecko w takiej sytuacji czuje się zagubione bo robiło coś co dało mu szczęście, później widzi, że my nie jesteśmy z tego zadowoleni, a na koniec jeszcze zostaje sam z kompletnie nieczytelnym dla niego przekazem.
Druga sprawa jest taka, że nic nie jest sprawiedliwe. Mimo, że nam też się nie chce, że jesteśmy zmęczeni i wkurzeni to przecież nigdy nie będzie tak, że dziecko zrobi przy sobie wszystko samo i to bezbłędnie. W rodzinie tak już jest, że jeden zrobi więcej a drugi mniej. Żaden nie ma po równo, każdy robi co potrafi, co chce lub co musi. Ale musi jest względne, bo bezinteresowność to jedna z najważniejszych zalet rodziny. I choć czasem już tym wszystkim rzygasz, to ostatecznie wśród najbliższych nikomu nic się nie wylicza. To miłe.
W rodzinie jest też jednak tak, że aby nie skoczyć z mostu pewnego pięknego dnia, czasami chcesz aby ktoś docenił Twoje wysiłki i starania. A twierdzenie, że bałagan jest oznaką dobrej zabawy, można włożyć między książki. Ostatecznie żadne dziecko nie bawi się dobrze kiedy ma zarżniętą matkę, która je odsyła co chwila bo musi zapieprzać. Żadne dziecko nie bawi się dobrze w syfie. Ani to miłe ani bezpieczne. Żadne dziecko nie jest szczęśliwe jeśli jego mama nie jest szczęśliwa.
Więc zamiast bagatelizować moje starania, umniejszać moją pracę, weź jeden z drugim ścierę a mnie zrób kawę i wyślij na kanapę. Z książką najlepiej. I jak skończysz to dziecko zacznie się bawić. No w końcu jak się dobrze bawi to brudzi, prawda?
